برای اکثر بیماران جراحی تعویض مفصل زانو تسکین دهنده ی دردهای زانو بوده و به آنها کمک می کند تا زندگی آن ها راحت تر شود و فعالیت های روزانه خود را به راحتی انجام دهند. با این وجود انجام هیچ جراحی ای به طور صد درصد فاقد عوارض و خطرات بعد از عمل نمی باشد. در این میان عده ای از بیمارانی هم که جراحی تعویض مفصل زانو را انجام می دهند (تقریباْ یک نفر از هر 100 نفر) ممکن است پس از انجام این جراحی دچار عفونت شوند. عفونت های این عمل ممکن است در محل برش جراحی یا در عمق زانو و قسمت های اطراف ایمپلنت های مصنوعی چه در دوران بستری بودن در بیمارستان و یا حتی پس از ترخیص و در زمان استراحت در منزل وحتی سال ها پس از انجام این عمل باشد. به همین دلیل ما در این مقاله به احتمالات آلوده شدن مفصل مصنوعی، علائم و نشانه های عفونت، پیشگیری و درمان آن می پردازیم.
دلایل و عوامل زمینه ساز ابتلا به عفونت مفصل مصنوعی زانو
وجود هر گونه عفونت در بدن شما می تواند به مفصل مصنوعی زانوی شما نیز منتقل شود. عفونت ها توسط باکتری ها در بدن ایجاد می شوند. اگرچه باکتری ها در دستگاه گوارش و بر روی پوست انسان به وفور یافت می شوند اما معمولاً توسط سیستم ایمنی بدن کنترل می شوند. برای مثال اگر باکتری ها به جریان خون ما راه پیدا کنند، سیستم ایمنی بدن به سرعت واکنش نشان داده و باکتری های مهاجم را از بین می برد. با این حال از آنجا که ایمپلنت های جایگزین مفصل زانو از جنس فلز و برخی پلاستیک های مخصوص ساخته شده اند، حمله به باکتری هایی که خود را به این ایمپلنت ها می رسانند برای سیستم ایمنی بدن کار دشواری است. در نتیجه زمانی که باکتری ها بتوانند به مفصل مصنوعی زانو دسترسی پیدا کنند احتمال رشد و تکثیر آنها و پیشروی و ایجاد عفونت در اطراف این پروتزها بسیار بیشتر خواهد بود. علی رغم آنتی بیوتیک ها و درمان های پیشگیرانه بیماران مبتلا به عفونت مفصل مصنوعی زانو اغلب برای درمان عفونت مفصل زانوی نیاز به جراحی خواهند داشت.
ایمپلنت های مصنوعی زانو ممکن است در حین انجام عمل جراحی و یا حتی هفته ها یا سال ها پس از جراحی دچار آلودگی شوند. رایج ترین راه های ورود باکتری ها به بدن عبارتند از:
• از طریق زخم و یا بریدگی در سطح پوست
• در جریان انجام اقدامات عمده ی دندانپزشکی (مانند کشیدن دندان و یا عصب کشی)
• از طریق برش های جراحی
برخی از افراد در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت مفصل مصنوعی زانو می باشند. ویژگی ها و عواملی که خطر ابتلا به عفونت را افزایش می دهند عبارتند از:
• نقص های سیستم ایمنی (مانندHIV یا لنفوم )
• دیابت شیرین
• بیماری های عروق محیطی (PVD یا گردش خون ضعیف در دست و پا)
• داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی (مانند شیمی درمانی یا کورتیکواستروئیدها)
• چاقی
علائم و نشانه های عفونت مفصل مصنوعی
بیماری که دچار عفونت در مفصل مصنوعی شده علائم و نشانه های زیر را دارد:
• افزایش درد یا سفتی در مفصل تعویض شده ای که قبلاً شرایط و عملکرد خوبی داشته است.
• تورم
• داغی و قرمزی در اطراف زخم
• آب آوردن قسمت های اطراف زخم
• تب، لرز و تعریق شبانه
• کوفتگی
زمانی که هر کدام از علائم زیر را مشاهده کردید حتما می بایست به بهترین متخصص ارتوپدی مراجعه کنید تا بهترین روش درمانی را به منظور درمان انتخاب کند.
راه های پیشگیری از عفونت مفصل مصنوعی
در زمان جراحی تعویض مفصل زانو، لازم است اقدامات مختلفی انجام شود تا خطر عفونت به حداقل برسد. ثابت شده است که انجام برخی از اقدامات خطر عفونت را به طور چشمگیری کاهش می دهد. مهمترین اقدامات شناخته شده برای کاهش خطر ابتلا به عفونت پس از تعویض کامل مفصل زانو عبارتند از:
مصرف آنتی بیوتیک: قبل و بعد از انجام جراحی در یک ساعت اولیه ی جراحی و در حین عمل برای بیمار آنتی بیوتیک تجویز می شود و پس از آن نیز به مدت 24 ساعت با فواصل مشخص می بایست مصرف آن را ادامه دهد.
مدت زمان عمل: مهارت و کارآمدی جراح شما در اتاق عمل به کوتاه شدن زمان جراحی و در نتیجه کمتر در معرض آلودگی بودن کمک می کند که این امر خود منجر به کاهش ابتلا به عفونت می شود.
محدود کردن تعداد پرسنل اتاق عمل: برخی پزشکان معتقدند که ورود و خروج به اتاق عمل خطر انتقال آلودگی به محیط تجهیزات و ایمپلنت ها را افزایش می دهد. به کارگیری روش ها تجهیزات استریل باکیفیت: استریل کردن محیط و تجهیزات اتاق عمل از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است.
بیشتر بخوانید: هر آنچه که باید در مورد دیسپلازی مفصل ران بدانید
راه های درمان
درمان بدون انجام عمل جراحی: در برخی از موارد تنها پوست اطراف زخم و بافت های نرم اطراف مفصل آلوده به عفونت شده اند و عفونت به قسمت های عمیق تر خود مفصل نرسیده است که به آن عفونت سطحی می گویند. در صورتی که بیمار سریعاً متوجه عفونت شده و می بایست به پزشک مراجعه کند، پزشک با تجویز آنتی بیوتیک های خوراکی یا وریدی سعی می کند عفونت مفصل را درمان کند. البته این روش درمان تنها در مراحل اولیه ی عفونت می تواند به خوبی مؤثر باشد.
درمان با انجام عمل جراحی: درمان عفونت هایی که فراتر از بافت های سطحی هستند و به قسمت های عمیق اطراف مفصل مصنوعی می رسند، تقریباً همیشه نیاز به عمل جراحی دارند.
دبریمنت (برداشتن بافت های آلوده): عفونت های عمیقی که در مراحل اولیه یعنی در روز های ابتدایی و عفونت هایی که طی چند هفته ی اول پس از جراحی اصلی اتفاق می افتند، در برخی موارد ممکن است تنها با شستشوی مفصل برطرف شوند. در روش دبریمنت، جراح تمام بافت های نرم آلوده را خارج می کند. ایمپلنت ها کاملاً استریل شده و آسترها یا اسپیسرهای پلاستیکی نیز تعویض می شوند. سپس پزشک برای تقریباً 6 هفته آنتی بیوتیک های وریدی برای بیمار تجویز می کند.
0 دیدگاه